Wie ben ik

een leven tussen theater en therapie

Het is 2008, er staat een camera voor mijn neus. Er wordt de vraag gesteld: Leen, wat is jouw noodzaak om theater te maken?

‘Ik wil snappen waarom de mens doet wat hij doet, de onoverkomelijkheid van ons menselijk gedrag. We zijn zo bepaald door onze geschiedenis, maatschappelijke concepten, invloeden, structuren. We kunnen wel weten wat niet goed voor ons is, maar daarom verander je je handelen niet onmiddellijk. Het is misschien naïef, maar ik wil dat snappen. Zodat een publiek misschien inzicht krijgt waarom een ander soms onbegrijpelijke handelingen of gedrag stelt.’

Ik ben ondertussen 15 jaar ouder, met 15 jaar meer ervaring. Maar mijn motivatie voor mijn vak is niet fundamenteel gewijzigd.

Na mijn studies tot Master in de Beeldende Kunsten en Dramatische Kunsten, werkte ik verschillende decennia als theatermaker, coach, docent Beeld en docent Drama.

Het theater maken met jongeren uit de jeugdzorg gaf me een blik op de therapeutische mogelijkheden van mijn vak en aanpak. Telkens ben ik geboeid door de spelende ander. Wat zijn de individuele mogelijkheden, waar bloeit diegene die speelt en creëert in open en welke spelopdrachten lijken eerder op een blokkade te botsen. Het is een uitdaging om hierop in te spelen en met mijn vak het verhaal van de ander vorm te geven.

Ik zoek telkens nieuwe wegen om samen met heel diverse mensen een creatieproces aan te vatten. Zo ging ik aan de slag met gevangenen, met kinderen, met senioren en alles daartussenin. In binnen- en buitenland. In 2019 startte ik de opleiding tot dramatherapeut aan de Artevelde Hogeschool, om met meer deskundigheid en achtergrond het therapeutische vak uit te voeren.

“De essentie van het theatrale spel is het verkennen – zonder een extern doel.“

Rob Martens (hoogleraar faculteit Onderwijswetenschappen)